برای پرواز باید پرنده باشی

شما به ما آموخته‏‌اید که بال، برای پریدن است و جاده برای دویدن. به ما آموخته‏ اید که  دقیقه‏ های زندگی غنیمت‏ اند. ما همه میدان‏ داریم و زمین، میدانی بزرگ است؛ گاهی میدان جنگ، گاهی میدان مسابقه؛ ولی هیچ‏گاه خالی از تکاپو نیست.

آموخته‏ اید که به قدم‏ هایمان آن‏قدر راه رفتن را بیاموزیم که خستگی نشناسند، به چشم‏هایمان آن‏قدر مهر ورزیدن را بیاموزیم که دشمنی نشناسند و به دست‏هایمان آن‏قدر سختی کشیدن را بیاموزیم که سستی نشناسند.
شما انگشت‏های اشاره‏ ای بوده‏ اید به سمت ماه. کوله پشتی‏تان، نشان از هجرتی دراز داشت. ما رسم سفر کردن را باید از شما بیاموزیم.

«فرصت ما هم باری بیش نیست»
عاشقانه آمدید مثل نسیم؛ عارفانه رفتید مثل قاصدک. ما رسم دلبری کردن را باید از شما بیاموزیم. وجودتان را با عشق سرشته بودند و سرنوشت‏تان را با شهادت.
شما به ما آموخته‏ اید که می‏ توان چشمی شد و بارید؛ می‏توان لبی شد و خندید برای چهره‏ های پیر و یتیم؛ می‏توان دستی شد و نوشت برای شفای قلب‏ها؛ می‏توان قدمی شد و برداشت برای رضایت الهی.

آسمان فرصت پرواز بلند است ولی پرسش این است که چه اندازه کبوتر باشی!